Ze względu na charakter oraz budowę rozróżnia się konie gorącokrwiste i zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką konstrukcję oraz są zwinne oraz szybkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, jakkolwiek mają także delikatniejszą sierść, porządnie sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to kobyły niezmiernie efektowne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są także o wiele silniejsze i masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie używane są do cięższych prac rolnych czy transportowych. Nie są prędkie i nie muszą być – pracują w większości wypadków w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż nieraz przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto mieć koszulki jeździeckie. Pospolitym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Uważa się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, czyli zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co zajmujące, w średniowieczu to naturalnie te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, w jaki sposób te gorącokrwiste, niemniej jednak za to porządniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, lecz za to pociągnie za sobą wóz. Są też konie srokate, inaczej takie, jakie mają wielkie i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są ogromne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach i powieściach są konie kare. Czyli najzwyczajniej w świecie są czarne, od ogona po grzywę.
